Peter Vermeer

Peter: als kind kwam ik al bij mensen thuis die in de uitvaart werkten en hun bedrijf aan huis hadden. Het waren vrienden van mijn ouders. Samen met hun kinderen speelde ik bij het bedrijf. Ik vond het wel interessant, begreep dat dat werk heel anders was dan wat mijn vader deed. Mijn vader was tuinder.

Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat ook ik tuinder werd, tot het bedrijf werd verkocht, toen stond ik voor de keuze wat ik verder zou gaan doen. Ik koos voor de opleiding tot uitvaartleider om te kijken of het echt wat voor mij was. De stage was wat jij noemt ‘het cruciale moment’, de bevestiging dat dit bij mij past. Ik voelde me als een vis in het water.

Peter: dat verdriet parkeer ik, natuurlijk raakt het me, maar ik ben aan het werk. Ik ben er voor de familie, daar gaat het om. Soms komt dat verdriet op een veel later moment alsnog naar boven. Dan heb ik het bijvoorbeeld over de uitvaart van een klein kindje, verschrikkelijk natuurlijk. Enige tijd later zag ik mijn eigen dochtertje heerlijk aan het schommelen, en dat is dan zo’n moment waarop dat intense verdriet alsnog binnen komt.

De balans zit hem in de dankbaarheid die ik dan ook voel, de dankbaarheid voor mijn gezin, voor mijn vrouw, voor mijn ouders die ik nog heb. Ik sta daardoor bewuster in het leven.

Peter: Jazeker. Allereerst was dat een belangrijk onderwerp tijdens de opleiding. Ik heb dat toen uitvoerig besproken met de docenten. Maar ook thuis praten wij er wel eens over. Mijn vrouw weet wat ik niet en wat ik wel wil. Maar ik heb het niet uitgeschreven, mijn vrouw trouwens wel. Ik vind het niet zo nodig, zij weet het, dat is voldoende. Ik vind namelijk ook dat je niet alles moet willen regelen. Dan is er geen ruimte meer voor de familie, er moet geen dwang vanuit gaan.

Peter: Nee, daar ben ik duidelijk in. Ik probeer zoveel mogelijk aan te sluiten bij de wensen van de overledene en van de familie. De familie moet zich er goed bij voelen, maar keuzes kosten nu eenmaal geld. Dus dat meedenken doe ik vooral vanuit het beschikbare budget. Het is mijn verantwoordelijkheid om mensen te beschermen tegen te hoge uitgaven.

Dat doe ik door te laten zien dat het soms ook anders kan, dat het niet persé hoeft zoals de buren het deden. Door bewustzijn te kweken, zodat ze ook andere keuzes durven maken. Vaak zit het in kleine dingen die het afscheid mooi maken, zelden in grote.

Peter: Ik ga overal serieus op in, maar niet alles kan altijd. Dan probeer ik zo goed mogelijk aan te sluiten bij wat wel kan. En het geeft grote voldoening als de familie daar dan blij mee is. Weet je, vaak gaat het om erkenning van een bepaald gevoel. Het is misschien wel het belangrijkste dat die erkenning er is, ongeacht of het gevraagde kan of niet.

Peter: Heel verschillend. Een niet natuurlijke dood van een kind is verschrikkelijk en dus indrukwekkend. Maar een afscheid dat thuis gehouden wordt, waarbij vrienden voor koffie en broodjes zorgen, de buurman een mooi memoriam uitspreekt en men met elkaar de overledene uitzwaait, als deze door de uitvaartonderneming naar het crematorium wordt gereden, dat is ook indrukwekkend. Indrukwekkend doordat men niet is bezweken door de groepsdruk van de regio.

Wat een trend is, dat zijn de natuurbegraafplaatsen. Die zijn echt in opkomst. Op vele van deze begraafplaatsen is er eeuwige grafrust, dus geen ruimingen. Dat spreekt mensen aan. Ook dat je geen onderhoud hebt aan het graf, geen steen die geplaatst moet worden. De gedachte dat je kinderen daar geen zorg over zullen hebben, is heel aantrekkelijk.

Peter knikt: Goed nadenken over beslissingen, alles goed in beeld brengen. Ook de kosten van begraafplaats, de steen, alles meenemen in het totaalplaatje. Maar ook dingen als: Blijven sieraden bij de overledene, of gaan ze af? Willen we een vingerafdruk? Er zijn keuzes die je niet terug kunt draaien. Ik bewaak die keuzes, stel er vragen over en kom er later nog een keer op terug.

Peter: Bedenk wat je wilt en ook wat je niet wilt. Bespreek dat, maar geef elkaar de ruimte om het uiteindelijk in te vullen.