Sonja Koster

Sonja: Dat is niet van de een op de andere dag gegaan. Ik werkte al jaren bij American Express Zakenreizen. Op gegeven moment raakte ik wat uitgekeken op mijn werk voor aandeelhouders en de beurs. Mijn echtgenoot was brandweerman en tevens drager bij een begrafenisondernemer. Ook de hygiënische verzorging van overledenen deed hij daar. Hij was altijd zo enthousiast over dat werk, dat mijn belangstelling daarvoor werd gewekt. Helaas werd mijn man ernstig ziek en is hij overleden. Dat was geen goed moment voor mij om in dit vak te stappen, dat begrijp je. Maar een jaar later kreeg ik het bericht dat mijn baan zou komen te vervallen, toen heb ik het roer omgegooid, ben de opleiding voor uitvaartverzorger gaan doen en nu werk ik met grote voldoening in de uitvaart. Een vak waarin ik het echt verschil kan maken en iets voor iemand kan betekenen.

Sonja: Wat de emotie betreft, ik ben niet iemand die met de familie meehuilt. Natuurlijk moet ik wel eens slikken als het heel dichtbij komt, maar dat houd ik voor mijzelf. En wat de zakelijke kant betreft, deze gaat mij heel natuurlijk af. Alles is bespreekbaar, het moet voor beide partijen acceptabel zijn. Zoveel mogelijk de wensen van de overledene en de nabestaanden in te vullen op een zo goed mogelijke manier.

Sonja: Dat zijn er veel. Bijvoorbeeld de uitvaart van een baby’tje. Samen met een collega hebben de ruimte heel intiem aangekleed, roze kleedjes op de tafels, roze servetjes, alle medewerkers droegen iets van roze, een sjaal of blouse.

Maar ook een Boeddhistische uitvaart blijft me bij, de moeder mocht er volgens de traditie niet bij zijn. De rouwauto stopte voor de deur van haar huis, de klep werd opengemaakt en een broer van de overledene ging de woning binnen met wierook. Zo droeg hij de ziel van de overledene nog een keer door het huis. Buiten hoorde je de moeder huilen, zo hartverscheurend, dat grijpt je aan.

Sonja glimlacht: Er hoeven aan mij geen grote woorden worden gewijd, herdenk mij maar zoals ik was. Ik ben meer iemand van kleine kring. En ik wil begraven worden. Verder maakt het mij niet zoveel uit hoe of wat.

Ik hou van sporten, zoals hardlopen, van lezen en ook hou ik enorm van reizen en van motorrijden.

Sonja: Ik let heel goed op, vang signalen op, als ik merk dat iemand heel stil is, zal ik hem of haar naar instemming vragen. Wel hou ik de leiding en als het gesprek uit de hand dreigt te lopen, omdat iedereen iets wil zeggen, dan maak ik de afspraak: ‘Als ik mijn hand opsteek, dan wil ik het woord….’ daarna herhaal ik wat er gezegd is en vat het samen, en dat werkt goed. Weet je, niet elke bespreking is alleen maar verdrietig, er is vaak ook ruimte om met bescheiden humor alles in goede banen te leiden.

Sonja: Zeker wat betreft sprekers tijdens de plechtigheid. Stel dat van tevoren vast en laat niet iemand op het laatste moment nog het woord nemen. Je hebt er dan geen vat op, niet op de inhoud en niet op de tijd. Vraag aan de sprekers waar ze het over willen hebben, dan krijg je niet viermaal hetzelfde verhaal, dat doet de overledene geen eer.

En wat de as betreft na crematie: neem geen overhaaste beslissing. Als de as eenmaal uitgestrooid is kun je het niet meer terug te draaien. Denk er rustig over na.

Sonja, na enig nadenken: Tot de uitvaartbranche zou ik willen zeggen: Laten we menselijk blijven, laten we ervoor zorgen dat we tijd willen en kunnen blijven besteden aan de nabestaanden. Bij de ene familie is een paar uur genoeg, bij de andere is het nodig om elke dag even contact te hebben. Zolang ik bij Meride de ruimte krijg om naar eigen inzicht de begeleiding te mogen doen naar de wensen en behoeften van de nabestaanden blijf ik dit werk nog heel lang doen.